Een tijdje geleden alweer ging ik naar Hoofddorp voor de Hungry Readers bespreking van Red Queen. Als je dat stuk gelezen hebt, dan weet je dat ik over Red Queen niet echt te spreken was. Ik snap gewoon oprecht niet waarom dit boek ooit populair geworden is. Waarom? Lees maar snel door.
Mare leeft in een wereld waar de mensheid verdeeld is in twee groepen. Aan de ene kant heb je de Zilveren. Deze mensen hebben zilver bloed, waar speciale krachten bij komen kijken. Aan de andere kant heb je de Roden. Dit zijn de normale mensen met gewoon rood bloed, zonder wat voor krachten dan ook. De Zilveren hebben de macht en onderdrukken de Roden al tijden. De Roden worden naar een eindeloze oorlog gestuurd, waar niet vaak mensen van terugkeren. Mare heeft rood bloed, en is bijna oud genoeg om naar de oorlog gestuurd te worden. Alles verandert als blijkt dat zij, net als de Zilveren, speciale krachten heeft. Ze wordt bij het koningshuis betrokken en, om verdenkingen te voorkomen, moet zich voordoen als hetgene wat ze het meeste haat: een Zilvere. Maar hoe lang kun je geheimhouden dat je bloed een andere kleur heeft? En hoe lang houdt Mare het vol in een wereld waar ze niet thuishoort?
Engelse titel: Red Queen (Harper Teen) (ISBN: 0062362712)
Nederlandse titel: Rode Koningin (Cargo) (ISBN: 9023490282)
Auteur: Victoria Aveyard
Score: 2/10
Op een feelsschaal van stofzuigen (1) tot de Titanic (10), hoeveel feels: 1
Er zijn van die boeken die je persoonlijk niet leuk vindt, maar waarvan je snapt dat ze populair werden. Er zijn van die plottwists die je persoonlijk aan zag komen, maar waarvan je snapt dat ze voor andere mensen een verrassing waren. Er zijn van die personages die je persoonlijk irritant vindt, maar waarvan je snapt dat ze leuk gevonden worden. En dan heb je Red Queen. Ik snap gewoon niet, oprecht niet, waarom dit populair is. Begrijp me niet verkeerd, dit is absoluut geen belediging voor de mensen die het wel leuk vonden. Ik vraag het me gewoon oprecht af. Want, hoe ik het ook wend of keer, ik kom amper aan positieve puntjes.
Ten eerste is het verhaal uitermate voorspelbaar. Er gebeurt weinig origineels in dit boek, en we hebben alles al eens eerder gezien. Als ik dit boek zou moeten beschrijven, dan zou ik het een mix van de Selectie, de Grisha trilogie en de Hongerspelen noemen. Ik denk dat veel mensen die dit boek gelezen hebben het wel met me eens zijn dat dit boek veel invloeden van deze drie reeksen leek te hebben. Zo staat er in Red Queen, ik citeer: “Revolution needs a spark,” I murmur, repeating what Julian would say in our lessons. “And even sparks burn.” Is dit niet gewoon een iets andere bewoording voor de quotes “Every revolution begins with a spark,” en “If we burn, you burn with us,” uit de Hongerspelen? Tja.
Ten tweede iets wat me mogelijk nog meer stoorde: de hoofdpersoon. Ongelooflijk, wat is zij hypocriet. Aan de ene kant is ze boos op iemand omdat hij mensen martelt, maar aan de andere kant wenst ze iedereen dood en maakt ze plannen om bepaalde mensen te elimineren. Ik kon er gewoon niet overheen hoe onmiskenbaar dubbel dit is. En dit soort dingen gebeurden constant. Continu blijft ze geweld en moord afkeuren, maar op hetzelfde moment probeert ze constant mensen te doden en weet ik het wat allemaal. Daar kan ik dus gewoon niet tegen.
Ten derde ergerde ik me nogal aan de worldbuilding, of beter gezegd, de afwezigheid van worldbuilding. Het was totaal onduidelijk in wat voor tijdperk deze mensen leefden. Houten huizen, maar machines. Stoffen met de hand maken, maar industrie. Kastelen, maar hoge gebouwen. Al meteen kwam ik in een situatie waarin ik het ene moment een middeleeuws dorp voor me zag, en het volgende moment een soort modern New York. Het contrast was heel vreemd, en ik ben er nog steeds niet over uit wat het nou moet zijn. Naast de tijdperk situatie hebben we de oorlog. Er is een oorlog, hoe kan het ook anders, en eigenlijk weet niemand meer waarom die oorlog gevochten wordt. Ga dan als koning met de andere koning praten, denk ik dan, maar blijkbaar is dat een rare gedachte. Of aan het begin, als er een soort schild wordt opgetrokken als bescherming. Mare vraagt zich af waar de bescherming voor dient. Als bescherming tegen de bosdieren misschien? Of toch tegen mythische wezens, zoals grote katten, zeehaaien en draken. Grote katten en zeehaaien. Hoezo zijn deze wezens mythisch?! Zijn ze uitgestorven, of…? Wordt verder nooit meer genoemd, en juist daarom vond ik het vervelend. Als het niet belangrijk is, noem het dan gewoon niet.
Dit alles had ik nog wel kunnen vergeten, echter, als er niet iets mis was met het boek op zich; de schrijfstijl en de editing lieten te wensen over. Bijna elk hoofdstuk of scène voor een witregel werd afgesloten met een zin in de trant van “I’m a Red girl in a sea of Silvers and I can’t afford to feel sorry for anyone, least of all the son of a snake.” of “A lie will raise me up, and one day another lie will bring me down.” Ik snap dat de auteur nadruk wilde leggen op het feit dat Mare rood bloed heeft en niet zilver, en dat haar leven eigenlijk een leugen is nu, maar dit hoeft niet elk. hoofdstuk. herhaald. te. worden. Ik had zo graag andere hoofdstuk afsluiters gezien, en niet continu dit soort cliché oplossingen. En de editing. Als ik een boek koop verwacht ik dat de editing goed is. Dan verwacht ik dat er geen fouten in het boek staan. En toch gebeurden er dingen als dat er met bliksem op ijzer werd geslagen, maar dat degene die het ijzer vast hield niet geëlectrocuteerd werd. Of een gesprek zoals “How many died?” “Ten. Three in the shooting, eight in the explosion.” Vooral die laatste vind ik erg. Voor veel dingen zijn een verklaring te vinden, maar dat zo’n fout in een international edition paperback staat? Dat is gewoon not done.
Conclusie: deze serie is het niet zo voor mij. Ik ga mezelf heel wat pijn besparen en ik ga deel 2 gewoon niet lezen. Net als deel 3, en de onlangs aangekondigde delen 4 en 5. Hoe zit het daar überhaupt mee? Deel 1 verkoopt goed, dus we maken het een 5-delige serie in plaats van een trilogie? Het ruikt gewoon als een marketing trucje. Nog een punt van irritatie bij dit boek. De enige reden dat het een 2 krijgt en geen 1 is omdat, naast de stomme hoofdstuk eindes, Victoria Aveyard op zich wel kan schrijven. Nu nog een goede wereld, een origineel plot, driedimensionale personages en een goede editor, en dan heb je mogelijk iets!
All The Feels 