Boekrecensie – Red Queen

Een tijdje geleden alweer ging ik naar Hoofddorp voor de Hungry Readers bespreking van Red Queen. Als je dat stuk gelezen hebt, dan weet je dat ik over Red Queen niet echt te spreken was. Ik snap gewoon oprecht niet waarom dit boek ooit populair geworden is. Waarom? Lees maar snel door.

Mare leeft in een wereld waar de mensheid verdeeld is in twee groepen. Aan de ene kant heb je de Zilveren. Deze mensen hebben zilver bloed, waar speciale krachten bij komen kijken. Aan de andere kant heb je de Roden. Dit zijn de normale mensen met gewoon rood bloed, zonder wat voor krachten dan ook. De Zilveren hebben de macht en onderdrukken de Roden al tijden. De Roden worden naar een eindeloze oorlog gestuurd, waar niet vaak mensen van terugkeren. Mare heeft rood bloed, en is bijna oud genoeg om naar de oorlog gestuurd te worden. Alles verandert als blijkt dat zij, net als de Zilveren, speciale krachten heeft. Ze wordt bij het koningshuis betrokken en, om verdenkingen te voorkomen, moet zich voordoen als hetgene wat ze het meeste haat: een Zilvere. Maar hoe lang kun je geheimhouden dat je bloed een andere kleur heeft? En hoe lang houdt Mare het vol in een wereld waar ze niet thuishoort?

Engelse titel: Red Queen (Harper Teen) (ISBN: 0062362712)

Nederlandse titel: Rode Koningin (Cargo) (ISBN: 9023490282)

Auteur: Victoria Aveyard

Score: 2/10

Op een feelsschaal van stofzuigen (1) tot de Titanic (10), hoeveel feels: 1

Er zijn van die boeken die je persoonlijk niet leuk vindt, maar waarvan je snapt dat ze populair werden. Er zijn van die plottwists die je persoonlijk aan zag komen, maar waarvan je snapt dat ze voor andere mensen een verrassing waren. Er zijn van die personages die je persoonlijk irritant vindt, maar waarvan je snapt dat ze leuk gevonden worden. En dan heb je Red Queen. Ik snap gewoon niet, oprecht niet, waarom dit populair is. Begrijp me niet verkeerd, dit is absoluut geen belediging voor de mensen die het wel leuk vonden. Ik vraag het me gewoon oprecht af. Want, hoe ik het ook wend of keer, ik kom amper aan positieve puntjes.

Ten eerste is het verhaal uitermate voorspelbaar. Er gebeurt weinig origineels in dit boek, en we hebben alles al eens eerder gezien. Als ik dit boek zou moeten beschrijven, dan zou ik het een mix van de Selectie, de Grisha trilogie en de Hongerspelen noemen. Ik denk dat veel mensen die dit boek gelezen hebben het wel met me eens zijn dat dit boek veel invloeden van deze drie reeksen leek te hebben. Zo staat er in Red Queen, ik citeer: “Revolution needs a spark,” I murmur, repeating what Julian would say in our lessons. “And even sparks burn.” Is dit niet gewoon een iets andere bewoording voor de quotes “Every revolution begins with a spark,” en “If we burn, you burn with us,” uit de Hongerspelen? Tja.

Ten tweede iets wat me mogelijk nog meer stoorde: de hoofdpersoon. Ongelooflijk, wat is zij hypocriet. Aan de ene kant is ze boos op iemand omdat hij mensen martelt, maar aan de andere kant wenst ze iedereen dood en maakt ze plannen om bepaalde mensen te elimineren. Ik kon er gewoon niet overheen hoe onmiskenbaar dubbel dit is. En dit soort dingen gebeurden constant. Continu blijft ze geweld en moord afkeuren, maar op hetzelfde moment probeert ze constant mensen te doden en weet ik het wat allemaal. Daar kan ik dus gewoon niet tegen.

Ten derde ergerde ik me nogal aan de worldbuilding, of beter gezegd, de afwezigheid van worldbuilding. Het was totaal onduidelijk in wat voor tijdperk deze mensen leefden. Houten huizen, maar machines. Stoffen met de hand maken, maar industrie. Kastelen, maar hoge gebouwen. Al meteen kwam ik in een situatie waarin ik het ene moment een middeleeuws dorp voor me zag, en het volgende moment een soort modern New York. Het contrast was heel vreemd, en ik ben er nog steeds niet over uit wat het nou moet zijn. Naast de tijdperk situatie hebben we de oorlog. Er is een oorlog, hoe kan het ook anders, en eigenlijk weet niemand meer waarom die oorlog gevochten wordt. Ga dan als koning met de andere koning praten, denk ik dan, maar blijkbaar is dat een rare gedachte. Of aan het begin, als er een soort schild wordt opgetrokken als bescherming. Mare vraagt zich af waar de bescherming voor dient. Als bescherming tegen de bosdieren misschien? Of toch tegen mythische wezens, zoals grote katten, zeehaaien en draken. Grote katten en zeehaaien. Hoezo zijn deze wezens mythisch?! Zijn ze uitgestorven, of…? Wordt verder nooit meer genoemd, en juist daarom vond ik het vervelend. Als het niet belangrijk is, noem het dan gewoon niet.

Dit alles had ik nog wel kunnen vergeten, echter, als er niet iets mis was met het boek op zich; de schrijfstijl en de editing lieten te wensen over. Bijna elk hoofdstuk of scène voor een witregel werd afgesloten met een zin in de trant van “I’m a Red girl in a sea of Silvers and I can’t afford to feel sorry for anyone, least of all the son of a snake.” of “A lie will raise me up, and one day another lie will bring me down.” Ik snap dat de auteur nadruk wilde leggen op het feit dat Mare rood bloed heeft en niet zilver, en dat haar leven eigenlijk een leugen is nu, maar dit hoeft niet elk. hoofdstuk. herhaald. te. worden. Ik had zo graag andere hoofdstuk afsluiters gezien, en niet continu dit soort cliché oplossingen. En de editing. Als ik een boek koop verwacht ik dat de editing goed is. Dan verwacht ik dat er geen fouten in het boek staan. En toch gebeurden er dingen als dat er met bliksem op ijzer werd geslagen, maar dat degene die het ijzer vast hield niet geëlectrocuteerd werd. Of een gesprek zoals “How many died?” “Ten. Three in the shooting, eight in the explosion.” Vooral die laatste vind ik erg. Voor veel dingen zijn een verklaring te vinden, maar dat zo’n fout in een international edition paperback staat? Dat is gewoon not done.

Conclusie: deze serie is het niet zo voor mij. Ik ga mezelf heel wat pijn besparen en ik ga deel 2 gewoon niet lezen. Net als deel 3, en de onlangs aangekondigde delen 4 en 5. Hoe zit het daar überhaupt mee? Deel 1 verkoopt goed, dus we maken het een 5-delige serie in plaats van een trilogie? Het ruikt gewoon als een marketing trucje. Nog een punt van irritatie bij dit boek. De enige reden dat het een 2 krijgt en geen 1 is omdat, naast de stomme hoofdstuk eindes, Victoria Aveyard op zich wel kan schrijven. Nu nog een goede wereld, een origineel plot, driedimensionale personages en een goede editor, en dan heb je mogelijk iets!

Boekrecensie – The Tournament at Gorlan – The Ranger’s Apprentice: The Early Years #1

Iedereen die mij goed kent weet dat ik van John Flanagan houd, en niet een klein beetje ook. Zeg maar gerust dat ik een lichtelijke obsessie met zijn boeken heb. Zo heb ik de 12 Grijze Jager boeken in het Nederlands, deel 7 en een bind-up van 1&2 in het Engels en 1-5 van Broederband in het Nederlands EN Engels. Dat zijn 24 boeken. Verder ben ik al drie keer naar de Grijze Jager dag geweest, en won ik zelfs een keer de verkleedwedstrijd. Ik weet het, het is erg. Toen ik hoorde over deze nieuwe serie, dus, pre-orderde ik het boek het moment dat het kon. Na maanden wachten was het dan eindelijk oktober en kwam mijn prachtige Engelse hardcover binnen. Wat ik ervan vond? Dat lees je hier!

Het verhaal begint direct na het korte verhaal De man uit Hibernia. Dit is de tijd voor Will überhaupt geboren was. Crowley en Halt zijn vrienden geworden, en dat is maar goed ook, want ze hebben elkaar hard nodig om Morgarath te stoppen. Hij is geïnfiltreerd in het jagers corps, en doet er alles aan om de Grijze Jagers van binnen uit te vernietigen. Om hem te stoppen gaan Crowley en Halt op zoek naar een aantal jagers die, net als Crowley, de dupe zijn geworden van Morgarath’s plannen om de jagers, maar ook de kroonprins, in een slecht daglicht te stellen. Ze moeten naar Gorlan om tijdens het jaarlijkse toernooi Morgarath te ontmaskeren. Maar zijn ze met genoeg man, en is er genoeg tijd? Wie zal het zeggen.

 

Nederlandse Titel: Het Toernooi van Gorlan (De Grijze Jager: De Vroege Dagen #1) (Gottmer) (NOG NIET VERSCHENEN, verschijnt in februari 2016) (ISBN: 9025760961)

Engelse titel: The Tournament at Gorlan (Ranger’s Apprentice: The Early Years #1) (Philomel Books) (ISBN: 0399163611)

Score: 9,5/10

Op een feels-schaal van wiskunde huiswerk (1) tot de Captain America: Civil War trailer (10), hoeveel feels: 9,5 (Echt, als ik ergens om had moeten huilen dan was dit een 10 geweest)

Ik heb het schrijven van deze recensie al heel lang uitgesteld. Al meer dan vijf keer heb ik de pagina geopend, alvorens er naar te staren en hem maar weer te sluiten. Hoe kon ik nou mijn mening gaan geven over dit boek, als ik al lang niet meer objectief naar John Flanagan’s werk kan kijken? Ik geloof dat ik tot nu toe pas een van zijn boeken geen vijf sterren gaf, en toen waren het er vier. Dus in hoeverre zou iemand iets aan deze recensie hebben? Maar toen realiseerde ik me iets. Ik had misschien een obsessie, en ik kon misschien niet meer objectief zijn, maar dat heeft een reden. Als ik nou over die reden schrijf, hebben we misschien toch wat! Zo gezegd, zo gedaan.

Graag zou ik willen beginnen met de personages. Als Flanagan ergens om bekend staat, dan zijn het wel zijn vele uiteenlopende personages. Halt, bijvoorbeeld, is voor iedereen die de Grijze Jager boeken gelezen heeft in een woord te beschrijven: chagrijnig. Maar achter elk personage zit zo veel meer. Ze zijn ontzettend gelaagd, helemaal voor een boekenserie die eigenlijk geschreven is voor kinderen, en dat maakt het juist zo leuk om te lezen. Ook in dit boek weer was er geen gebrek aan interessante personages. Vooral leuk is dat dit boek zich flink wat jaren voor Grijze Jager boek 1 afspeelt. Dit betekent dat alle personages uit de serie nu zo’n twintig jaar jonger zijn. Je kent ze natuurlijk alleen als ervaren volwassenen, dus het is heel interessant om te zien hoe deze personages die ervaring opdoen.

Wat was dit boek een feest van herkenning, zeg. Iedere plek die de Jagers bezochten, iedere persoon die ze ontmoetten, bijna allemaal ken je ze wel. Zo gaan Halt en Crowley op bezoek bij een jonge baron Arald en komen ze de Jager tegen die Will in Grijze Jager deel 5 leert muzikant te zijn voor een opdracht, maar vooral belangrijk is dat in dit deel Morgarath nog baron is. Grijze Jager boek 1 begint jaren na de verbanning van Morgarath, dit boek verklaart die verbanning. Het is zo leuk dat die legende, die vooral in de eerste paar boeken centraal staat, eindelijk goed verteld wordt!

Natuurlijk is er wel een klein minpuntje waardoor ik het boek niet volle punten kon geven. Crowley vindt op een gegeven moment een lijst met 12 namen, waar hij zegt zelf ook op te staan. Dan gaan ze de rest van het boek op zoek naar de 12 mannen die op de lijst staan. Ja, die las je goed. Op de lijst staan 11 namen plus die van Crowley, maar Crowley gaat er 12 zoeken. En hij vindt er ook 12! Misschien heb ik een bepaald zinnetje niet helemaal goed gelezen en stonden er 13 namen op de lijst, of stond Crowley er niet op, maar voor zover ik weet is dit niet het geval. Dit irriteerde me om eerlijk te zijn best wel, vandaar dus dat halve puntje aftrek, maar dat doet niet af aan het feit dat dit boek geweldig is!

Ik zou dit verhaal zeker aanraden aan alle Grijze Jager fans, omdat het zeker een toevoeging aan de serie is. Ja, beste mensen, een prequel die daadwerkelijk wat toevoegt. Ik was ook verrast! Je moet alleen niet denken dat, omdat het een prequel is, je hem voor deel 1 van de Grijze Jager serie moet lezen. Dit boek bevat namelijk spoilers over iemands verleden, die je in de normale serie pas in boek 8 ontdekt. Wees dus gewaarschuwd! Ook gaat dit boek direct verder na het korte verhaal De man uit Hibernia, die in boek 11 staat, dus je doet er ook goed aan om die eerst te lezen.

Tja, wat kan ik verder nog over dit boek zeggen, behalve dat het goed was? Flanagan is, in mijn ogen, een absoluut genie, en dit boek bewijst dat maar weer eens. Ik kan dus ook niet wachten op deel 2 van deze prequel duology!

Boekrecensie – the Isle of the Lost – Descendants #1

Dit boek wil ik al best wel een tijdje lezen. Sinds het zien van de film die bij dit boek hoort, Disney’s Descendants, kon ik eigenlijk niet wachten om meer te horen over de karakters. Toen ik dit boek dus zag in de Disney Store in Londen, zoals je kan lezen in mijn Londen Bookhaul, wist ik niet hoe snel ik het moest kopen. Was het wat ik ervan had verwacht?

Allen kennen we “en ze leefden nog lang en gelukkig”, maar wat gebeurt er na het einde van het sprookje? Dat is makkelijk; de slechterikken worden met z’n allen op Dwaaleiland gedumpt waar ze verdoemd zijn de rest van hun leven te wonen. Zo ook de kinderen van deze slechterikken. Mal (Maleficent), Evie (Evil Queen), Jay (Jafar) en Carlos (Cruella de Vil) kunnen in de verste verte niet met elkaar opschieten, maar als er iets op het afgeschermde, magieloze eiland gebeurt slaan ze de handen ineen om op onderzoek uit te gaan. Natuurlijk is ook prins Ben, de zoon van Belle en het Beest, van de partij in Auradon, het land van de goeden. Twee groepen die niet veel met elkaar te maken hebben. Of lijkt dit alleen maar zo? 

Engelse titel: the Isle of the Lost (Parragon)

Nederlandse Titel: Dwaaleiland (Best of YA)

Auteur: Melissa de la Cruz

Score: 3/10

Op een feels-schaal van de afwas (1) tot Sam en Dean bro-hugs in Supernatural (10), hoeveel feels: 1 (Ik had zo gehoopt op een feel-good boek, net als de film, maar dat was het niet. Het was gewoon… Niks)

Zoals misschien wel van mijn scores af te leiden valt was dit boek niet helemaal mijn ding. Ik verwachte er best wel veel van, en misschien is dat juist wel het probleem geweest. Als ik het boek in een kast in de boekwinkel mocht zetten, zou ik het bij 9+ plaatsen en niet bij YA. Hierdoor vond ik het ook nogal vreemd dat de vertaling door Best of YA is gedaan, waardoor je dus toch een hele andere indruk van het boek krijgt.

Ik denk dat ik eens met de karakters ga beginnen. Want van karakterontwikkeling viel eigenlijk niet echt te spreken. Als lezer kreeg je enig inzicht in waarom Mal bijvoorbeeld deed wat ze deed, maar dit inzicht in de vorm van een of twee zinnen werd erna continu opnieuw gebruikt. Er kwam verder gewoon geen ontwikkeling meer bij, de auteur bleef haar eerdere woorden herhalen in plaats van iets nieuws in te brengen, en dat vond ik heel erg jammer. Ook waren de karakters nou niet bepaald consistent. Het ene moment is sympathie het ergste wat ze kunnen bedenken, het volgende vinden ze het erg voor de ander hoe ze behandeld worden door hun ouder, en dan is het weer terug naar zeggen dat al het goeie slecht is. Ik snap dat mensen niet uit zichzelf slecht zijn en het leren, maar het voelde alsof de karakters niet helemaal meer klopten.

Natuurlijk moet ik het ook nog even over het plot hebben. Of beter gezegd, de afwezigheid van een plot. De eerste helft van het boek gebeurde er eigenlijk niet heel veel. Het was vooral “toen ik 6 was, ben ik als enige van het eiland niet op een feestje uitgenodigd. Daarom ben ik nog steeds boos op degene die het feestje gaf en wil ik dat er slechte dingen met haar gebeuren.”. Dan, na pagina 200 van de 320, bedenkt de auteur zich opeens dat er ook nog een avontuur moet zijn, dus gaan de vier hoofdpersonen hals over kop op reis om een object terug te krijgen. Dit kwam echt volledig uit de lucht vallen, en dan niet op een goeie manier.

Er was meer dan genoeg dat niet uit de lucht kwam vallen, maar helaas was dat dus ook niet op een goeie manier. Man, wat was er veel foreshadowing. Tijdens het lezen heb ik gewoon meerdere keren hard met mijn ogen zitten rollen omdat de antwoorden op de problemen die de karakters hadden eerder in het boek al eens genoemd waren. Hierdoor voelde ik helemaal niets tijdens deze scenes, die spannend bedoeld waren, wat zonde was.

De worldbuilding was zo afgezaagd als maar kon, eigenlijk. De slechterikken krijgen alleen maar het eten dat de goeierikken niet meer willen. Hierdoor eten ze dus alleen maar beschimmelde etenswaren. Naast het feit dat je hier gewoon niet op kon overleven, vond ik dit ook gewoon ronduit vaag. Na 20 jaar hebben ze op dat eiland nog steeds niet bedacht dat je ook zelf eten kan verbouwen? En moet je echt op bijna elke pagina herhalen dat er wormen in de appels zitten en dat het brood beschimmeld is en dat alles eigenlijk gewoon niet te eten is? Het was gewoon zo… Nou ja, precies hoe een kind zich dit voor zou stellen.

Als laatste moet ik het nog even over prins Ben hebben, want ja, prins Ben. In de film is hij essentieel voor het plot en gebeuren er ook daadwerkelijk nuttige dingen met hem. In het boek was het totaal het tegenovergestelde. Iedere keer dat er een hoofdstuk over prins Ben was dacht ik weer, “Oh ja, jij bent er ook nog”. Zijn plotlijn voelde geforceerd en totaal onnodig, wat het boek alleen maar langer maakte.

Dit boek is prima voor iets jongere kinderen, maar ik merk dat ik er zelf iets totaal anders van had verwacht. Hierdoor ben ik ook erg blij dat ik eerst de film heb gezien en toen pas het boek las, want ik denk niet dat ik na dit boek de film gekeken zou hebben. Anderzijds denk ik ook dat ik het boek minder leuk vond omdat ik de film eerst heb gezien en dus al een zeker beeld had van karakters en situaties.

Jammer, en totaal niet wat ik ervan had verwacht. Waarom dit boek bij Young Adult staat is me ook een volledig raadsel. Als ik vijf-zeven jaar jonger was geweest had ik het misschien wel leuk gevonden, maar dit is volgens mij gewoon een typisch gevalletje van overhype. Opnieuw, jammer!