Mijn relatie met dit boek is op zijn minst moeilijk te noemen. Eerst krijg ik een paperback binnen terwijl ik een hardcover bestelde, toen had ik gewoonweg geen tijd om te lezen, en toen ik eenmaal tijd had begon de ergste leesdip in de geschiedenis van leesdips. Het kostte me een maand om dit boek te lezen. Een maand. Natuurlijk loop ik nu ook weer hopeloos achter met mijn Goodreads reading goal. Gaat lekker, zucht. In ieder geval, hebben al die irritaties invloed gehad op mijn leeservaring? Je leest het hier.
Kaz is een crimineel, en hij is goed in wat hij doet. Zeg maar gerust de beste. Niemand is dan ook verrast dat uitgerekend hij benaderd wordt voor een moeilijke taak. Zeg maar gerust onmogelijk. Velen zouden het meteen opgeven, maar niet Kaz. Onmogelijk bestaat volgens hem namelijk niet. Hij verzamelt een crew van vijf anderen om hem heen om de overval van de eeuw te plegen. Maar zal het genoeg zijn? In de straten van Ketterdam is niets wat het lijkt, en niemand is wie hij zegt dat hij is. Iemand als Kaz kan daar maar al te goed gebruik van maken. Helaas brengt het ook nadelen met zich mee. In hoeverre kan je een crew bestaande uit het uitschot van de samenleving vertrouwen? En vooral, hoe kun je ervoor zorgen dat ze elkaar niet aanvliegen voor de klus geklaard is? De tijd zal het leren.
Let op! Dit boek speelt zich af in het universum van de Grisha trilogie, en bevat verwijzingen naar de boeken. Niet genoeg om spoilerig te zijn, maar een aandachtige lezer kan op zekere zinnetjes stuiten. Als je dit boek wil lezen voor de Grisha trilogie kan dat. Ik zou aanraden het alleen te lezen als je geen van de boeken hebt gelezen, alleen deel een, of alle drie. Zo voorkom je alle spoilers, omdat je simpelweg de karakters/situaties waar het over gaat niet kent en daardoor niet door hebt dat het spoilers zijn.
Nederlandse Titel: List & Leugens (Blossom Books, ISBN: 9020679848)
Engelse titel: Six of Crows (Henry Holt and Company, ISBN: 1627792120)
Auteur: Leigh Bardugo
Score: 6,5/10
Op een feels-schaal van boterhammen smeren (1) tot het einde van Ruin and Rising/Val & Verlossing (10), hoeveel feels: 3
Ik wilde van dit boek houden, echt waar. Nog nooit eerder heb ik zo geprobeerd om een boek geweldig te vinden, om mezelf voor te liegen dat ik ervan hield, dat ik het net zo fenomenaal vond als iedereen. Nou moet ik ook eerlijk zeggen dat ik in het begin echt door het verhaal gepakt werd. En toen gewoon opeens niet meer.
Voordat ik verder ook maar iets over dit boek zeg wil ik wel even duidelijk gezegd hebben dat ik het niet slecht vond, in tegendeel. Je voelt aan alles wat voor een geweldige auteur Leigh Bardugo is. De schrijfstijl was mooi en vloeiend, er zaten meerdere absurd geweldige quotes in het boek, het plot was ingewikkeld en liep vaardig door elkaar maar kwam nog beter weer samen, de karakters waren uniek en interessant. Nu zul je vast denken, Eline, als je dit allemaal vindt, hoe kun je dan dit boek een 6,5 geven? Uiterst goeie vraag. Terwijl dit alles namelijk steengoed was, voelde ik geen enkele emotie. Ik stond vanaf een afstandje toe te kijken terwijl het verhaal gebeurde, en op geen enkel moment nam het me mee.
Zo waren er meerdere ships in dit verhaal. Twee meisjes en vier jongens. In echte Young Adult traditie ontstonden er dus twee koppels. De chemie tussen deze koppels was voor mijn gevoel echter ver te zoeken. Ja, ze dachten wel de hele tijd aan elkaar, en hun adem stokte in hun keel als ze elkaar zagen, maar het was zo… Ik zit echt naar het goeie woord te zoeken. Ik denk dat het woord afstandelijk is. Ze waren er, maar ze waren er ook niet. Hierdoor snap ik iedereens obsessie met deze ships ook niet zo.
Waar ik in de Grisha trilogie meeleefde met Alina en me volledig in haar kon inleven, had ik daar in dit boek veel meer moeite mee. Ja, ik gruwelde bij iedereens achtergrond verhaal, en ja, ik was gefascineerd door de ontwikkeling van de karakters. Maar ook zo veel van de plottwists zag ik van verre aankomen. Die magie die me in de Grisha zo raakte, dat knagende gevoel van onzekerheid, was voor mij in Six of Crows volledig verdwenen. En als ik de twists al aan kan zien komen, hoezo kan een gehard crimineel genie dat dan niet? Hierdoor ontstonden frustraties, waardoor ik eigenlijk al vrij snel niet meer optimaal kon genieten van het boek en de karakters.
En het einde. Het einde. Zonder iets weg te geven kan ik zeggen dat ik zelden zo’n onbevredigend einde gelezen heb. Voor de karakters kwam het uit de lucht vallen, ik zag het om eerlijk te zijn al aankomen. Het was echt zo’n standaard “Het verhaal is bijna klaar? Oh, laat ik maar even snel iets verzinnen om te zorgen dat mensen deel twee gaan kopen!” einde, super jammer.
Maar hoe veel dingen ik ook niet leuk vond aan dit boek, ik kan niet ontkennen dat het goed was. Verder waren er zeker ook dingen die ik wel leuk vond, zoals Wylan (wat een bae is die jongen) en een zekere ship die bestaat uit twee jongens. Ik bedoel, kom op, die ship is gewoon te mooi voor woorden. Als ik dat allemaal met elkaar afweeg kom ik op dit cijfer uit. Ik had het graag ook hoger gezien, maar het is nou eenmaal niet anders. Zeker wil ik deel twee lezen, om te zien of het beter wordt, maar voor mij slaat deel een de plank nogal mis. Jammer, het beloofde zo goed te zijn!
All The Feels 